Prowansalski styl wnętrz, który charakteryzują białe ściany i postarzane meble w jasnych, pastelowych barwach, najczęściej białe, écru, szare z metalowymi okuciami i uchwytami, zauroczył mnie już dawno. I tak właśnie urządziłam również korytarz, w którym brakowało mi tylko pięknej, drewnianej, białej szafy z przetarciami… Znalezienie takowego mebla nie było rzeczą niemożliwą, ale za każdym razem porażała mnie cena. Zdecydowałam się więc na wprowadzenie w życie powiedzenia: „Polak (a właściwie Polka) potrafi” i zaczęłam regularnie sprawdzać strony internetowe. Po około dwóch miesiącach regularnego śledzenia aukcji, znalazłam to, o co mi chodziło. Sprzedający mieszkał niedaleko, co też było ważne. O pomoc w przewiezieniu dość wysokiego mebla poprosiłam znajomego, który ma mini-vana. Ale gdy zobaczyłam ową szafę w realu, trochę zrzedła mi mina, bo oczywiście wyglądała dużo gorzej niż na zdjęciu. Ponieważ jednak jej kształt i żłobienia bardzo mi się podobały, postanowiłam ją jednak kupić. 100 € to nie znów bajoński wydatek.
Gdy wróciłam do domu i szafa została wniesiona do przedpokoju, mój syn i mąż pokładali się ze śmiechu, zastanawiając się, jak to możliwe, że w ogóle ją kupiłam. Nie docierało do nich, że oczami wyobraźni widziałam już piękny mebel w stylu prowansalskim ze złotymi przetarciami.
Bogiem a prawdą nigdy nie zajmowałam się odnawianiem mebli, ale od czego jest nasz przyjaciel Google?! Wkrótce udałam się do sklepu po stosowne narzędzia i preparaty. 
A na liście zakupów znalazły się m.in. metalowa szczotka do zrywania farby z pięknych niegdyś metalowych okuć, różnej grubości papier ścierny, pędzle, pędzelki, metalowe wiórki, masa szpachlowa do ubytków w drewnie i Bóg wie co jeszcze. Objuczona jak osioł, z ciężką siatką, ale już znacznie lżejszym portfelem, wzięłam się dziarsko do pracy. O ile odczyszczenie zawiasów poszło stosunkowo szybko i łatwo, o tyle zdarcie okropnej różowo – błękitnej farby ze żłobień było już nie lada wyzwaniem. Nie chcąc uszkodzić drewna, zaprzestałam pracy i znów zaczęłam przeczesywać Internet w poszukiwaniu stosownych informacji. Uff, odkryłam! Trzeba było kupić preparat do złuszczania starej farby, zwany w Belgii „Super-décapant”.
Następnego dnia po pracy znów pojawiłam się w sklepie, dokupując jeszcze kilka produktów. Po powrocie do domu, szybko zrobiłam obiad i zajęłam się renowacją. Humor jednak szybko mi się popsuł: super-décapant wprawdzie działał, ale nie tak jak się spodziewałam. Po usunięciu starej powłoki, pozostawały nierówności … Zrozumiałam, że nie dam rady odczyścić do surowego drewna całej szafy ze względu na jej powierzchnię i postanowiłam wymyśleć alternatywne rozwiązanie. Zaczęłam od uzupełnienia szczelin i szpar oraz zmatowienia i odpylenia powierzchni, po czym przeprowadziłam próbne malowanie we wnętrzu szafy. Poszło nadzwyczaj łatwo. Odczekałam kolejne dwa dni i postanowiłam zaszaleć z grubym pędzlem. Nabrałam na pędzel pięknej farby zwanej starym złotym i zaczęłam pokrywać nierówno powierzchnię. Udało się! Znów należało poczekać, by nałożyć białą farbę. Najbardziej byłam jednak podekscytowana przecieraniem metalowymi wiórkami, żeby gnieniegdzie spod spodu przebijały delikatne złocenia. Ale brak doświadczenia szybko wyszedł na jaw, gdyż nie przewidziałam, że trzeba niezwykle ostrożnie używać tych wiórek. Po kilku mocnych ruchach zdarłam farbę do gołego drewna i znów efekt był daleki od oczekiwanego.
Kolejne dni spędziłam na powtórce tego, co robiłam już wcześniej: malowanie na biało, czekanie aż wyschnie, mazanie złoceń, znów malowanie na biało, znowu czekanie. I tak chyba ze cztery razy. Metalowe wiórki wyrzuciłam i zastąpiłam je delikatną stalową watą, która sprawdziła się bez zastrzeżeń.
Szafa zaczynała powoli wyglądać tak, jak sobie wymarzyłam. Wprawdzie sprzedawca ze sklepu, w którym byłam stałym bywalcem, śmiał się, pytając, czy remontuję sama cały dom, ale ten się śmieje, kto się śmieje ostatni. Mój syn i mąż już przestali naigrawać się z mebla, który proponowali na początku wywieźć na śmietnik.
Gdy wreszcie zobaczyłam efekt mojej miesięcznej pracy w świetle dziennym, od razu zapomniałam o trudnościach, o zmęczeniu, o wydanych pieniądzach, o bolących plecach i całym bałaganie. Bezapelacyjnie połknęłam bakcyla do przecieranych mebli. I niebawem wzięłam się za ramę lutra. Ale tu było łatwo, bo czyste, surowe drewno nie wymaga tyle trudu, aby uzyskać zamierzony efekt. Wyszło ślicznie! A teraz czekam na cieplejsze dni, żeby tym samym stylem wykończyć nogi przedpokojowego siedziska.
Masz pytania lub uwagi? Zostaw komentarz pod tekstem lub napisz do mnie, korzystając z zakładki „kontakt”.
Przeczytaj także moje inne teksty w kategorii “felietony“.
1 Comment